Canım arkadaşlarım öncelikle hepinize desteğiniz için çoookk teşekkür ederim. Sıcacık samimi mesajlarınızı okudukça kendimi çok iyi hissediyorum.

Babam biraz daha iyi çok şükür. Hala hastanede. Ofis, ev, hastane arasında mekik dokuyorum. Biryandan da hayat devam ediyor işte. Hastane ortamından birçok kişi nefret eder. Biz daha önceki uzun kalışlarımızdan dolayı alıştık diyebilirim ama ben yinede kötü oluyorum. Biran önce kaçmak istiyorum oradan. Allahım inşallah hayırlısıyla biran önce kurtarır bizi ve bir daha düşürmez inşallah.

Bu aralar Arpam da çok yoğun gece yarıları eve geliyor. Haftasonu bile çalıştı geç vakitlere kadar. Bende hastaneye gitmediğim zamanlarda sıkıntıdan patladım evde. Canım hiçbiryere çıkmak da istemedi. Kendimi temizliğe verdim. Durduk yere evdeki halıları sildim, iş çıkardım hep kendime. Ve inanılmaz yedim yalnızken. Sürekli mutfağa girdim çıktım atıştırdım sıkıntıdan.

Ramazan ayıda geldi çattı. Çocukluğumdan beri Ramazan ayını çok severim. Ramazan, evimizde hep tatlı bir telaş, özenle hazırlanan yemekler, uzun zamandır görmediğim akrabalarla biraraya gelmek, sonrasında da sabırsızlıkla beklediğim bayram demekti benim için. Bu yılsa bir burukluk var içimde. Keşke babam hastaneden çıkabilse:( Birde bu yıl yemek bakımından çok zor olacak bizim için. Sanırım ezan okunduğu vakitlerde ben eve giriyor olacağım. İftar yemeğini biraz geç yiyeceğiz. Ne yapalım 1 ay idare edeceğiz artık.

Sizleri çok özledim. Fırsat buldukça okuyorum ama çoğunlukla yorum yazamıyorum. İnşallah biran önce hayatımda herşey normale döner. Hepinizi öpüyorum.

Mutlu haftalar dilerim.