Sen sus gözlerin konuşsun :)

Oldum olası çok konuşmayı sevmem. Allah sizi inandırsın bazen konuşmaya üşenirim. Diyelim ki bir grup arkadaşımla sohbet ediyoruz ve yine diyelim ki konuşulan konu hakkında söyleyebileceğim çok şey var. Mesela benim uzmanlık alanım olan birşey olabilir, o konu hakkında bir tecrübem olabilir vs. vs. ama gel gör ki üşenirim. Bazen oluyor bu. Off kim anlatacak şimdi o kadar şeyi boşver derim kendi kendime. Sanırım bu durum çok ve boş konuşmayı sevmemem den kaynaklanıyor. Tabi herşey dozunda. Öyle dut yemiş gibi de oturmam. Laflarımla karşımdakini sıkmamaya çalışırım diyebiliriz buna.

Bir arkadaşım sağ olsun çok gevezedir. Karşısındakine kesinlikle fırsat vermez. Öyle ki lafını kesip tuvalete bile gidemezsin o derece yani. Ben de hep kızarım ona kızım sus biraz çok konuşuyorsun diye. Geçenler de birisiyle tanışmış. Karşısındaki öyle bir konuşuyormuş ki bizimki ağzını bile açamamış :) düşünemiyorum yani iyi ki ben yoktum orada. Bir kaç saat süren sohbetleri süresince bizimkine çok dokunmuş olacak ki saymış, sadece iki cümle kurabildim dedi :) haklıymışsın insan çok sıkılıyor dedi :) eh layığını bulmuş :)

Bazıları vardır, bir konu hakkında herkesin bildiği birşeyi, sanki mısır piramitlerinin sırrını çözmüş gibi uzun uzun anlatır. Bazılarıysa hep aynı şeyleri devir daim şeklinde anlatır durur. Daha önce milyon kere anlatmıştır ama unutur bunu. Tekrar tekrar dinlersin artık aynı şeyi. Haa çok konuşup bir o kadar da hoş sohbet olanlar, kendini dinletenler de vardır o ayrı. Onlara lafım yok.

Açıkçası ben boş konuşmaktansa susmayı tercih ediyorum ve bunun çok faydasını gördüm. Az ve öz konuşarak; pot kırmak, ağızdan kaçırmak, düşünmeden konuşup, bilinçsizce karşı tarafı rencide edici sözler söylemek gibi hataları engelleyebiliyor insan.

Ne demişler? Çok konuşan çok hata yapar...