Bir önceki postumu sildim (Kuğuucum kızmazsın bana değilmi?) . Bloğumu her açışımda o karamsar ruh halimle karşı karşıya gelmek istemedim. Kendimi tamir ettim. İyiyim şimdi.

Gelelim diğer konuya. Ablam anlattı, hoşuma gitti yazmak istedim. İlkokul 4.sınıfa giden yeğenim birkaç ay önce (daha fazla da olabilir tam hatırlamıyorum) okul birincisi ilan edildi. Okulda iyi derece alan öğrenciler için bir tören düzenlenip bu öğrencilere madalya veriliyor. Canım benim o kadar azimle çalıştı, o kadar istedi ki okulun örnek öğrencilerinden olmayı:) Okul birincisi olduğunu öğrendiğinde inanılmaz mutlu oldu. Fakat ödül töreninin olacağı hafta okul müdürünün ailesinde bir sağlık problemi çıktı ve tören iptal edildi. Bizimki inanılmaz üzüldü tabi.
İçinde nasıl yer ettiyse bu konu geçenler de müdüre gidip siz benim madalyamı vermediniz. Ben çok çalıştım onun için. Odamda yerini bile hazırlamıştım. O benim hakkım dı madalyamı vermek zorundasınız demiş :) müdür de kızım haklısın, sipariş verelim sen bir kaç gün sonra tekrar gel demiş. Bizim ki hergün gitmiş müdürün odasına :) taa ki madalyasını alana kadar. Tabi tüm bunlardan ablamın ve eniştemin haberi yok. Tek başına halletmiş herşeyi. Şimdi mutluluktan havalara uçuyor :)
Düşündüm de şimdiki çocuklar hakikaten çok akıllı ve bilinçli. Medeni cesaretleri ne kadar kuvvetli. Nasıl hakkını aramış. Tek başına karar verip uygulamış. Anne ve babasına bile ihtiyaç duymadan hakettiğini almış. Çookk güzeldir benim yeğenim. Çok tatlı ve havalı bir kızdır:) Bu bilgisayarda resmi olsaydı eklerdim buraya. Canım benim yaaa :)